Konu babalar ve kızları, benim için çok hassas bir konu yazmak ve yazmamak arasında gidip geldikten sonra, yazmaya karar verdim, çünkü burası benim biriktirdiğim günlerim,anılarım, ileride onun için bir anlamı olur mu? bilmiyorum ama bebeğim baksın, okusun, annesini farklı bir açıdan görsün istiyorum, bu sebepten bu yaşlarımda babama karşı hissttiklerimi, ileride görebilmesi açısından yazmaya karar verdim......
Benim babam 11 yaşında yaşadığı köyden istanbulda ki akrabalarının yanına çalışmaya yollanmış, aile sevgisinden mahrum büyümüş,çok çalışmış inşaatlarda amelelik yapmış,apartmanlara gelen odun kömürü taşımış,itme araba ile akşama dek dolaşarak sırtında tüp taşımış omuzları nasır olmuş ,ve kazandığı paradan köye, ailesine yollamış, yıllar geçmiş ama bu hiç değişmemiş, çalıştığı kazandığı her paradan muhakkak anne babasına göndermiş yeri gelmiş burada ailesi ile zorda kalmış ama hiç vazgeçmemiş...
Anne ve babasını kaybedene kadar Her yaz yıllık iznini köyde tarlada çalışmakla geçirmiş yıllarca kendi için hiç tatil yapmamış ta ki hayatının son senesinde yazlığına gidebilmiş,hep ticaret yapmak istemiş ama becerememiş,kahvehane nedir bilmemiş,bir kadeh içki ile sarhoş olmuş bu sebepten içmeyi sevmemiş,sigara bile içmemiş,akşam erkenden uyumuş sabah erkenden de kalkmış,kimilerine göre dünyadan bihaber yaşamış,kimseleri kırmamış,ay ne kendi halinde bir adam denilmiş,eşine her zaman yeni çıkan ne varsa ilk kimselerde yokken çat kapı eşyalar göndermiş,hep iyi olmamızı istemiş,sadece kızını gelin ederken gözyaşı dökmüş,gücünün yettiğince maddi manevi hep arkamızda olmuş,daha 52 yaşında iken hayata gözlerini yummuş
bir BABANIN evladıyım ben.........Eğer kabul ederlerse bu mimi yemek heyecanı emel ve pasta köşesine gönderiyorum....
